Vertrouwen
Het vertrouwen in de politiek is volledig verdwenen. De situatie met Lili en Howick, dividendbelasting en diverse andere zaken met individuele politici dragen daar aan bij. Ook lokaal optreden wordt niet altijd gewaardeerd. Ik heb me de afgelopen tijd afgevraagd hoe het gemis aan vertrouwen wordt gevoed. Is het alleen het gedrag van politici, al dan niet in het privéleven, of is er meer aan de hand?
Draait de wereld niet een beetje te veel om ons eigen ik? Waarbij het heerlijk is om een ander door de bagger te halen om te vergeten dat we zelf eigenlijk geen haar beter zijn? Om te laten zien hoe goed we zelf zijn, posten we onze mooiste foto’s en schrijven we berichtjes om te laten zien hoe bijzonder we zijn. We verwachten begrip voor de overlast die we zelf veroorzaken voor onze omgeving, maar intussen hebben we last van alles en iedereen om ons heen en geven we af op alles wat ons mooie leventje bedreigt.
Realiseren we ons dat politici en ambtenaren zorgen voor wegen, onderwijs, gezondheidszorg, vrijheid en vrede? Dat bestuursleden en vrijwilligers van (sport)verenigingen zorgen voor velden, trainingen, materiaal, competities etc., waar wij en onze kinderen dankbaar gebruik van maken?
Waarom ook niet zelf de handen uit de mouwen steken om de wereld beter te maken? Laten we uit onze (sociale media) bubbel stappen. Ik ben er van overtuigd dat met iets minder egoïsme en meer gemeenschapsgevoel ook ons geklaag over alles en iedereen sterk zal afnemen. Dat er meer begrip zal zijn voor keuzes die gemaakt moeten worden. Dat de nuance begrepen zal worden. En dat algemeen belang geaccepteerd wordt als normaal in plaats van een aanval op het eigen ik. Met deze instelling kunnen we met gemak het grote percentage vrijwilligers in Sliedrecht nog verder laten groeien.
Mogen daarmee politici maar doen wat ze willen? Absoluut niet. Politici moeten zeggen wat ze doen, en doen wat ze zeggen. Ook over zaken die ze individueel misschien anders hadden willen doen. Verantwoording is wel makkelijker als je nuance mag gebruiken in plaats van oneliners. Ik zie er naar uit dat de nuance weer terug komt als collectief gedachtengoed.
