Dat is wat ik graag zie gebeuren in de Staatsliedenbuurt. En het zij gezegd, het gaat naar mij idee de goede kant op. Het ontwerpfestival dat ik onlangs bezocht heb, was daar een mooi voorbeeld van.

De Staatsliedenbuurt dateert van de jaren '50 van de vorige eeuw en gaat op de schop. Een vrij grote operatie met een flink aantal woningen dat op de nominatie staat om gerenoveerd dan wel gesloopt te worden.

Dat de raad het unanieme besluit heeft genomen dat deze wijk opgeknapt gaat worden, is een groot pluspunt en heb ik gemarkeerd als een mooie start. Het is tegelijkertijd een ingrijpend besluit dat mij op het hart is gebonden. Ik heb namelijk met het besluit, een 18 tal randvoorwaarden meegekregen waarbinnen het project uitgevoerd moet gaan worden.

Dat het besluit ook anders had kunnen uitpakken, mag ook duidelijk zijn.  Zo was er in de tijd die voorafging aan het raadsbesluit nog al wat ruis op de lijn en ook wrijving, bijvoorbeeld die tussen huurders en verhuurder.  Maar ook huurders onderling zaten niet op één lijn.

En hoewel niet alles is opgelost, zie ik wel dat het 'verbinden' terrein gaat winnen. De wrijving is niet weg, maar de glans zie ik al wel verschijnen. Het meepraten en meedoen gaat, dat is mijn overtuiging, leiden tot een prachtwijk voor de bewoners. Ik heb een vitale, levendige en gevarieerde woonbuurt voor ogen. Een wijk die vooral het resultaat is van wat de buurtbewoners zelf vinden en niet het product is van wat een wethouder allemaal bedenkt. Ik zie mijn rol ook veel meer terug aan de proceskant dan op de inhoud. Puur omdat ik vind dat inwoners over de toekomst van hun eigen wijk moeten gaan.

En hiermee kom ik tot het tweede, het 'boeien'. Dat heb ik vooral teruggezien in de wijze waarop het stedenbouwkundig bureau Wissing op een originele en creatieve manier aan de slag is gegaan. Zij stellen een stedenbouwkundig plan op dat als onderlegger kan worden gebruikt voor de verdere fase-ontwikkeling en voor de te volgen planologische procedure(s).

Het ontwerpfestival op zaterdag 7 maart 2015 in De Grienden heeft mij een ontzettend goed gevoel gegeven. 'Zo moet het', dacht ik na afloop. Geen massa bijeenkomsten waar het bureau zijn ideeën er doorheen probeert te krijgen. Maar onder het genot van 'koffie en taart' op een kleinschalige manier de buurtbewoners, laten meepraten en ook vooral ook mee laten doen.

Of het nu ging over de indeling van de straat, de wijze van parkeren, de soort woning, de woonvorm, het spelen van de kinderen, het groen: de bewoners konden met een soort bonnenboekje hun ei helemaal kwijt. Ter plekke kon je zelfs je droomhuis laten tekenen. Dat leidde bijvoorbeeld voor een buurtbewoner tot een dijkwoning. Wie weet!

In ieder geval hoop ik op een ontwerp dat zo goed mogelijk past bij alle wensen, belangen en financiële mogelijkheden van de buurtbewoners.

Met vriendelijke groet,

Theo den Braanker